Through the Barricades - prolog

Harry nigdy nie pomyślałby, że wróci kontynuować naukę. Hogwart po roku odbudowy wyglądał zupełnie tak samo. Pozornie całe jego szkolne życie toczyło się tak samo jak dawniej. Razem z Ronem śmiali się z pierwszoroczniaków. Czasami dołączał do nich Seamus. Spali razem w swoich dormitoriach, cieszyli się i uczyli. Wszystko było łatwiejsze i przyjemniejsze bez wizji wojny na horyzoncie. Jednak Harry czuł różnicę. Nie było Dumbledora, który zapewniał bezpieczeństwo szkole, który stanowił dla Harry'ego pewnego rodzaju opokę i źródło ogromnej wiedzy, który mu pomagał kiedy tego potrzebował i zawsze służył mądrą i odpowiednią sentencją. Nie było Remusa, który mógłby znowu uczyć w szkole obrony przed czarną magią, który był dla Harry'ego niczym wujek a czasami nawet niczym ojciec, który potrafił go wspierać i pocieszać, który zawsze mógł powiedzieć mu coś o jego rodzicach a w kieszeniach miał małą fabrykę czekolady. Nie było Snape'a, który mógłby go opieprzać o najmniejszy szept skierowany do Hermiony czy Rona, dzięki któremu zawsze miał wybitny z eliksirów, który znał jego rodziców i mimo iż był jaki był Harry uważał go za kogoś ważnego, za osobę, która chciała bronić jego rodzinę a przede wszystkim jego matkę. Nie było Tonks, która była niczym siostra, która zawsze się uśmiechała i wspierała wszystkich. I przede wszystkim nie było Syriusza, z którego śmiercią, Harry myślał że już się pogodził jednak utrata tak wielu ludzi odnowiła w nim to straszne, toksyczne uczucie samotności wyżerające go od środka. Stracił tak wielu ludzi, tyle ważnych dla niego osób. To tak bardzo bolało.

- Harry, dlaczego nic nie jesz? - z zamyślenia wyrwał go zatroskany głos Hermiony. Harry spojrzał na przyjaciółkę i Rona siedzącego obok niej, on też wydawał się zmartwiony stanem Harry'ego. Właściwie nic w tym dziwnego. Od pół godziny siedział w Wielkiej Sali, bezmyślnie gapiąc się w filiżankę, już zimnej, herbaty.

- Nie wiem, chyba nie jestem głodny – odparł w końcu cichym, słabym głosem. Sam zaskoczył się jego barwą i intensywnością. Jego głos brzmiał jak szept kogoś wycieńczonego i przeraźliwe smutnego. Najwyraźniej był przeraźliwie smutny.

- Harry, popatrz – Ron wszedł w słowo Hermionie, wskazując na drzwi wejściowe Wielkiej Sali. Harry odwrócił się i zobaczył idącego powoli, w stronę stołu Slytherinu, Malfoy'a i kroczących za nim Zabini'ego i Parkinson.

- Draco – mruknął cicho Harry, wpatrując się w bladego, nieco rozczochranego blondyna o podkrążonych oczach. – Nie wiedziałem, że wrócił do szkoły – powiedział nieco głośniej, jednak nadal słabo.

- Ja też nie – odpowiedziała Hermiona, patrząc na Malfoy'a. – Ale wiesz, że... stracił ojca a Malfoy Manor sprzedano – wyjaśniła ze zmarszczonymi brwiami, które znaczyły, że dziewczyna była bardzo przejęta. - Współczuję mu.

- Hermiona, to Malfoy – powiedział Ron jakby to nazwisko mówiło, że Draco zupełnie nie zasługuje na jakiekolwiek współczucie. – To śmierciożerca.

- Ron! - Hermiona spojrzała na niego z wyrzutem. – Nigdy nie pomyślałabym, że możesz być taki nie czuły. On stracił wszystko. Zresztą sam wiesz, że był śmierciożercą, bo mu kazano. Chciał ratować swoją rodzinę i przy okazji siebie. Voldemort sam go wybrał do wykonania tego zadania, gdyby nawet nie spróbował zabiłby go. Draco nie jest zabójcą. Dumbledore'a zabił Snape i wiesz dlaczego, przecież Harry nam wszystko wyjaśnił – dokończyła i uderzyła Rona w ramię.

- Ja i tak mu nie ufam – zadeklarował Ron. – I nie mam zamiaru mu współczuć. Zasłużył sobie na to. I jak powiedziałaś, Harry nam mówił, że Dumbledore chciał mu pomóc ale on i tak przeszedł na czarną stronę.

- Ronaldzie – upomniała go. – Powiedz mi co zrobiłby Dumbledore gdyby Draco pozwoliłby sobie pomóc? Przecież Snape i tak by go zabił, bo Dumbledore go o to prosił. Voldemort zabiłby Draco. Pomyśl trochę. I nie bądź taki nienawistny. Kłócicie się tylko przez swoje nazwiska. Jesteście beznadziejni, wiesz?

- Popieram Hermionę – powiedział Harry kiedy spoczął na nim pełen wyrzutu wzrok Rona. – Gdyby nie to, że obrażał cię na pierwszym roku to może bym się z nim przyjaźnił. A tak nie mam mu nic do zarzucenia poza tym, że czasami jest dupkiem – wyjaśnił. – Nie wiem dlaczego ty go tak nienawidzisz. Dlatego, że jest Malfoy'em?

- Tak i dlatego, że on tak samo nienawidzi mnie przez to, że jestem Weasley'em – odparł pewnie Ron, nie zwracając uwagi na karcące spojrzenie Hermiony.

- Jak dzieci – skomentowała tylko dziewczyna, postanawiając nie wałkować dalej tego bezsensownego tematu.

Harry spojrzał przez ramię na stół Ślizgonów. Draco siedział na tym samym miejscu co zawsze, podpierając głowę ręką, która oparta była na stole i wpatrywał się bezmyślnie w swoja kawę, ignorując zupełnie, mówiącą coś do niego Pansy Parkinson. Wyglądał na strasznie zmęczonego.  
- Draco, co z tobą? - Zapytał w myślach Harry, walcząc z chęcią podejścia do Ślizgona i zapytania jak się czuje.