Through the Barricades I

Witam,

Cieszy mnie, że w mniejszym lub większym, stopniu zachęciłem do czytania także te osoby, które do drarry nie są szczególnie przekonane :).
Życzę przyjemnej lektury i do poczytania!

 * * *

- Może... pan Malfoy – powiedział profesor Slughorn, wskazując na blondyna wpatrzonego niewidzącym wzrokiem w okno. – Panie Malfoy.

- Proszę? - Draco ocknął się i spojrzał zdezorientowany na profesora stojącego przy jego ławce.

- Pytałem jakie składniki są potrzebne do uwarzenia eliksiru spokoju – Slughorn powtórzył swoje pytanie, wpatrując się z wyczekiwaniem w Malfoy'a. Blondyn szybko rozejrzał się po blacie swojej ławki w poszukiwaniu podręcznika.

- N-nie wiem – odpowiedział cicho, orientując się, że nie zabrał dzisiaj swojej książki do eliksirów.

- Panie Potter niech pan siądzie obok pana Malfoy'a, podzielcie się książką – zakomenderował profesor. – I możesz odpowiedzieć na moje pytanie - Harry bez gadania zabrał swoją książkę i usiadł obok Draco. Już rok temu zaprzestali wykrzykiwania wspólnego "NIE!" w takich sytuacjach. Może dlatego, że po prostu dojrzeli a może w taki sposób dali sobie cichy znak, że już pora na rozejm.

- Kamień księżycowy i syrop z ciemnika czarnego – odpowiedział Harry, otwierając książkę na odpowiedniej stronie i podsuwając ją Draconowi pod nos. Blondyn wyglądał lepiej niż wczoraj jednak wciąż nieswojo.

- To może teraz pan Malfoy, coś łatwiejszego, jakich składników potrzebujemy do uwarzenia eliksiru Wielosokowego? - zapytał profesor, znów kierując swoje spojrzenie na blondyna.

Malfoy spojrzał, po raz kolejny, zdezorientowanym spojrzeniem na Slughorna. Harry podsunął mu książkę jeszcze bliżej, odwracając jedną stronę i wskazał dyskretnie palcem na spis składników tego eliksiru.

- Muchy siatkoskrzydłe, pijawki, ślaz, rdest ptasi, sproszkowany róg dwurożca, skórka Boomslanga i odrobina tego kogoś w kogo chcemy się zamienić – przeczytał szybko Draco.

- A co może być tą odrobiną kogoś w kogo chcemy się zamienić, panie Malfoy? - zapytał Slughorn. Strasznie uwziął się na Dracona, bo wiedział, że Ślizgon jest dobry z eliksirów jednak dzisiaj był dziwnie zamyślony. Na to pytanie Harry nawinął na palec kosmyk swojej krótkiej grzywki a Malfoy od razu zrozumiał.

- Włos – odparł cichym ale pewnym głosem.

- Bardzo dobrze panie Malfoy, aby...

- Dzięki Potter – szepnął cicho Draco, najwyraźniej starając się aby Harry tego nie usłyszał. Mimo starań Gryfon jednak usłyszał ale aby nie speszyć Ślizgona tylko uśmiechnął się ledwo widocznie i skinął lekko głową.

* * *

- Widziałam jak podpowiadałeś Malfoy'owi na eliksirach – szepnęła Hermiona, siadając na obiedzie obok Harry'ego. Brunet spojrzał zaskoczony na przyjaciółkę a ta uśmiechnęła się do niego.

- I... co w związku z tym? - zapytał Harry, nie wiedząc do czego szatynka dąży.

- Nic, po prostu miło z twojej strony, zważając na to co was łączy... a właściwie co was nie łączy – pogłaskała go po ramieniu, nalewając sobie kawy po czym pomachała do nadchodzącego Rona. - Chyba, że coś się zmieniło? - zapytała podejrzliwie, zerkając na Harry'ego. Coś się zmieniło? Możliwe, że tak. Potter sam nie był pewien tego co czuje a nawet tego co myśli czy robi. - Uważaj na to co robisz, Harry - dodała tajemniczo, patrząc dziwnie na Ginny, która usiadła obok Rona. Hermiona jak zwykle wiedziała lepiej co się kroi niż on sam. Szkoda tylko, że nigdy nie mówiła wystarczająco jasno aby zrozumiał jej aluzje w porę.

* * *

- Drodzy uczniowie Hogwartu – w Wielkiej Sali, zanim na stołach wylądował kolacyjny posiłek, rozległ się lekko ochrypły głos profesor McGonagall. – Mam zaszczyt ogłosić iż ministerstwo magii zdecydowało się na zorganizowanie kolejnego Turnieju Trójmagicznego – powiedziała, przewracając oczami. Wszyscy wiedzieli, że nie jest to dla niej taki zaszczyt jak mówiła. W Turnieju Trójmagicznym ginęli uczniowie i ona tego nie pochwalała. – Jednakże przez smutne wydarzenia z ubiegłego turnieju ministerstwo magii postanowiło zaostrzyć reguły oraz wzmocnić ochronę. Z tego też powodu zadania będę dokładnie takie same jak w czasie ostatniego turnieju. Myślę, że po widowisku jakie zaprezentował nam ostatni turniej dobrze przemyślicie swoją decyzję zanim wrzucicie kartkę ze swoim imieniem i nazwiskiem do czary ognia – powiedziała, prześlizgując wzrokiem po uczniach zgromadzonych w Wielkiej Sali i na chwilę, zatrzymując spojrzenie na Harrym. – Na zgłoszenie się do turnieju macie tydzień – McGonagall bez zbędnych ceregieli odsłoniła stojącą na środku czarę ognia. – A teraz powitajmy naszych gości, którzy byli u nas podczas ubiegłego Turnieju. Uczennice Beauxbatons z Francji oraz Madame Maxime – powiedziała a przez drzwi weszły dziewczyny w niebieskich strojach, prezentując się tak samo jak ostatnio, oraz żona Hagrida – Madame Maxime na co Seamus powtórzył swoje słowa „ale kawał baby” na co razem z Deanem i Ronem zaczęli się śmiać. – Oraz uczniów Durmstrangu i ich nowego, wyjątkowo młodego, dyrektora Wiktora Kruma – po Wielkiej Sali rozniósł się okrzyk zdziwienia a po chwili pojawili się w niej Bułgarzy z Krumem na czele.

- Już do niego nie piszesz, prawda? - Ron zwrócił się do Hermiony na co ta oburzona pokiwała przecząco głową. – I dobrze, bo romans z dyrektorem byłby dziwny.

- Ron! - krzyknęła, zdzielając go po głowie. – Harry masz zamiar wziąć w tym udział? - zapytała z troską.

- Nie wiem ale wydaje mi się, że nie – odpowiedział zamyślonym tonem. – Wolałbym nie – dodał cicho na co Hermiona pogłaskała go po plecach. W głowie Harry'ego nadal pojawiały się obrazy z cmentarza kiedy razem z Cedrikiem przeniósł się tam gdzie chciał Crouch Junior. Wolałby o tym zapomnieć na dobre albo chociaż nie odświeżać tego wspomnienia. Harry sądził, że jeśli zobaczy puchar nie będzie w stanie go dotknąć mimo iż Voldemort przepadł na dobre.

- Harry, ale jeśli nie ty to Hogwart na pewno przegra – powiedział Seamus, patrząc z nadzieją na bruneta.

- A ja jestem jakimś asem w rękawie Hogwartu? - zapytał zaskoczony, patrząc na Finnigana i mrugając kilka razy.

- No niby nie ale... jesteś dobry – powiedział kładąc, Harry'emu rękę na ramieniu. – A właściwie to najlepszy – dodał, uśmiechając się.

- Nie wiem Seamus – mrukną Harry, wpatrując się w swoją grzankę, której nawet nie tknął. – Nie chcę znowu...

- Ale nic się nie stanie – powiedział szybko Ron. – Wiesz przecież, że teraz wszystko będzie w porządku.

- Ron, ja mam na tyle pecha, że zawsze coś się stanie – stwierdził Harry, uśmiechając się do swojej herbaty na co Seamus i Dean zaśmiali się.

- Może masz rację – powiedział Dean. – Ale zastanów się nad tym, Harry – uśmiechnął się do niego delikatnie i zabrał się za jedzenie.

- Dzięki – mruknął Harry, przystawiając filiżankę do ust i kierując swoje spojrzenie na zamyślonego Dracona. Specjalnie usiadł tak żeby nie musieć odwracać się do tyłu aby spojrzeć na stół Ślizgonów. Dlaczego to zrobił? Nie wiedział. Po prostu. Wmawiał sobie, że z ciekawości a w rzeczywistości... martwił się o Draco? Chyba tak. Uśmiechnął się delikatnie kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały. Na szczęście Malfoy tego nie widział, bo Harry zasłaniał usta filiżanką.

* * *

Harry od dobrych dziesięciu minut stał przed linią wieku otaczającą czarę ognia, miętosząc w ręce kawałek pergaminu ze swoim nazwiskiem. Mimo iż zastanawiał się nad tym już cały tydzień nie był pewien czy chce to zrobić. Wszyscy starali się go do tego nakłonić, życzyli mu powodzenia i trzymali za niego kciuki ale... on nie wiedział. Nie wiedział czy chce. Chociaż właściwie co za różnica? Już za późno na postanowienie, że nie poświęci swojego życia szkole czy światu magicznemu, więc może zrobić i to skoro na niego liczą. Westchnął cicho, stawiając jeden krok i przekraczając linię wieku.

- Potter – usłyszał znajomy głos i poczuł zimną rękę na swoich plecach. – Zrób to – Harry spojrzał w bok i zobaczył stojącego przy nim Malfoy'a uśmiechającego się kącikiem ust. Już zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Pomyślał, wzdychając po raz kolejny. Podszedł jeszcze bliżej czary, nie patrząc na nią a na Malfoy'a. Wyglądał trochę lepiej. Sińce pod oczami już zbladły a jego skóra nabrała odrobiny koloru. Mimo to dziwne uczucie zmartwienia i niepokoju gdzieś w głębi serca Harry'ego nie zniknęło. Gryfon, patrząc na blade usta Dracona wrzucił kartkę do Czary Ognia. Czuł w środku dziwną pustkę, jakby czegoś mu brakowało. Nie mógł zaprzeczyć, że tak było ale jeszcze nigdy ta pustka nie przeszywała tak jego serca. Niepokojące uczucie.

- Dzięki – powiedział cicho, odwzajemniając uśmiech a zaraz po tym w Wielkiej Sali rozbrzmiały oklaski i wiwaty. Teraz już naprawdę nie ma odwrotu pomyślał, czując, że czara na pewno wybierze jego. Draco jeszcze przez chwilę mierzył go zdezorientowanym spojrzeniem, jakby nie wierzył, że to zrobił po czym odszedł w stronę Ślizgonów a za nim podreptała Parkinson z wyrazem bezgranicznego przerażenia na twarzy.

- Dasz radę Harry! – krzyknął do niego Ron kiedy usiadł obok niego.

- Trzymam za ciebie kciuki - powiedziała Hermiona, jednak wzrok utkwiony miała w sylwetce Malfoy'a. Harry uśmiechnął się mdło, już czując napięcie przed jutrzejszym dniem.